Echte mama’s zijn niet perfect en perfecte mama’s bestaan niet? Waarschijnlijk één van mijn meest gezegde mantra’s en dan vooral tegen mezelf.
Echte mama’s zijn niet perfect en perfecte mama’s bestaan niet!
Ik schets even kort hoe mijn huishouden er momenteel uitziet, 3 kleine kinderen van 5, 4 en 2 jaar en nog een baby van bijna 8 maand. 4 kinderen dat zijn er een heleboel, dat besef ik maar al te goed en ja mijn man en ik hebben daar heel bewust SAMEN voor gekozen. Ondanks dat waarschijnlijk iedereen in onze omgeving hier wel een oordeel over had. Voorlopig is dit ook wel echt genoeg maar ik durf nog niet zeggen dat het echt definitief gedaan is. Trouwens ik durf ook niet luidop zeggen dat ik eigenlijk stiekem binnen 5 jaar misschien nog wel eentje wil, het hier neerschrijven lukt nog net.
Maar om nog even terug te komen op de perfecte mama, momenteel vind ik het best wel zwaar mama zijn. Ik wil niet vluchten, dat is het niet. Maar ik wil het zo graag zo goed doen. Dan vraag ik me wel eens af of ik er wel goed aan gedaan heb, 4 kindjes zo kort op elkaar. Op zich heb ik er weinig moeite mee om de dagelijkse zorgen te combineren met een job maar ik doe het niet altijd op een manier die bij de perfecte mama hoort. Euhm ik ben nogal het luide type, ik verhef mijn stem dus wel eens.
Okee, ik roep wel al eens.
Dagelijks.
Meerdere keren per dag.
Omdat ze treuzelen bij het klaarmaken, omdat mijn dochter vindt dat haar haar niet goed gedaan is en ik dus helemaal opnieuw kan beginnen. Omdat de kousen niet goed aanvoelen of gewoon daarom, waarom? Daarom!
Roepen omdat je boos bent en even machteloos staat, ondanks dat macht er absoluut niet toe doet.
Dan word ik boos en roep ik. Machteloosheid is het, het te goed willen doen en vooral binnen de beschikbare tijdspanne. Dingen verwachten die ik misschien nog niet moet verwachten, te veel druk op mijn kinderen plaatsen. Niet alleen op mijn kinderen want waarschijnlijk begint het allemaal bij mij, te veel druk op mezelf plaatsen.
Wat maakt het uit als de haren los hangen en de kniekousen geen kniekousen zijn. Nu ik het neerschrijf merk ik dat dit een betere mantra zou zijn.
En daar stopt het niet, ik roep ook uit angst. Ik roep omdat ik bang ben dat ze niet op tijd aan straat stoppen met hun fiets, omdat ze ergens opklimmen of soms omdat ze willen helpen met iets niet zo kidsproof.
Mijn kinderen zijn fantastische zelfstandige avontuurlijke kinderen en persoonlijk vind ik ook dat ze goed luisteren, echt wel. Maar toch vind ik het moeilijk om er op te vertrouwen dat ze stoppen, dat ze niet te ver van me heen gaan.
Mijn hart opgedeeld in vier stukken die allemaal in een andere richting bewegen
Ik heb een stem met wel wat volume (veel volume) en dan stoppen ze, al een geluk stoppen ze dan. Het verlengde van mezelf een deel van mijn lijf en hart, in 4 stukken opgedeeld die allemaal in een andere richting bewegen, weg van mij. Zo voelt het soms. En dan roep ik om al die stukken er aan te herinneren dat ze niet te ver van me mogen gaan. Ze zijn immers nog veel te klein. Te fragiel.
Maar wat baal ik daarvan, dat ik daarom moet roepen, ik zou ze liever met een ketting aan mijn lijf vast hangen of een buggy kopen met zo’n plankje op. Dan steek ik er eentje in de draagzak, 2 in de buggy en eentje aan mijn hand. Maar daar ben ik dan weer te koppig voor.
Mijn hart roept en ik roep hard.
Kinderen moeten kunnen fietsen, lopen springen en dansen. Tegelijkertijd besef ik ook dat ze heel veel leren over het verkeer over hun eigen kunnen. Maar wat roept mijn hart dan en ik, ik roep hard.
Stop!
Wachten!
Niet bewegen!
In de hoop dat het op tijd doordringt.
En nu komt het, waarschijnlijk is dat roepen helemaal niet nodig. Mijn 2 oudste kennen de weg naar school, zijn behendig met de fiets en wachten bijna altijd op de plaatsen dat ik het vraag (of roep). Maar ik kan het niet laten om hun er aan te herinneren en om die meters te overbruggen roep ik. Uit angst en bezorgdheid.
Dit is trouwens iets waar ik echt wel aan wil werken, dat geroep. Ik besef dat het weinig nuttigs oplevert. Het roepen uit boosheid is al beter en daar probeer ik iedere dag aan te werken maar het roepen uit angst is moeilijker, veel moeilijker.
Annika Verpoorten
Vroedvrouw, lactatiekundige & draagconsulente
Mama van Freek, Isolde, Nienke & Mirthe