Wie me kent weet dat ik een vlotte en snelle babbel heb, zeker als het over zwangerschap, bevallen en baby’s gaat.
Als kind was ik al goed met taal. Ooit heel lang geleden is mijn naam eens in een gedichtenbundel verschenen.
Enkel mijn naam en de titel van mijn gedicht maar dat maakte niet uit, wat was ik fier op mezelf!
Het schrijven ben ik nog een hele tijd blijven doen maar ergens door heen de jaren is het verwaterd.
Het helpt ook niet dat ik er niet in slaag om te schrijven zonder fouten, zelfs dt fouten durf ik wel eens te maken.
Nochtans beweerd mijn man dat dit niet zo moeilijk is, gewoon het regeltje volgen.
Maar ergens in mijn brein slaagt dat regeltje op niets of verandert het naar gelang mijn vermoeidheid en scherpzinnigheid.
Maar door het schrijven van korte berichtjes voor Lief Leven, vind ik stilletjes aan de drive terug.
Het is alleen soms sec, info die fijn is voor toekomstige ouders maar niet wie ik ben! Ik als mama, als vroedvrouw, als partner, als … wie weet wat nog allemaal.
Aargh die partner, weer helemaal op het einde van mijn zin. Onbewust maak ik een hiërarchie en hij bungelt altijd ergens op het einde. Soms vergeet ik hem zelfs te vernoemen.
Een slechte gewoonte, waarschijnlijk omdat hij zo vanzelfsprekend is. Hij is er voor mij, vanzelfsprekend. Want als ik het goed analyseer, zorgt hij er voor dat ik kan doen wat ik graag doe! Hij is de papa van onze 4 kinderen en hij is er voor hun. In het weekend en in de avonden. Als ik werken ben en dat is best wel vaak. Hij is degene die me wijst op mijn schrijffouten en het regeltje van dt eindeloos herhaalt. Mijn mails naleest en me met mijn beide beentjes op de grond zet.
Iedere ochtend trakteert hij mij op een tasje koffie op bed, al 10 jaar lang. Heerlijk zo een momentje voor ons twee zonder jengelende kinderen aan ons hoofd. Daarvoor sta ik met plezier om 6u op.
Ik werk momenteel minimum 3 avonden in de week en op die avonden gaat hij de kindjes halen bij de onthaalmoeder en zorgt hij dat ze op tijd naar hun bedje kunnen. Niet simpel als je weet dat er hier 4 stuks onder de 6 jaar rondlopen.
In de ochtend maakt hij hun brooddoosjes klaar, zelfs mijn brooddoos maakt hij klaar.
Hij helpt mij mijn dromen waar te maken maar langs de andere kant zorgt hij er ook voor dat ik niet te ver weg droom.
Hij heeft het soms zwaar met een vrouw die veel weg is en soms zelfs een beetje lui is. Maar hij knijpt een oogje toe als ik af en toe eens wegvlucht van de drukte met één of ander excuus van een baby die nood heeft aan de borst. Een zalig halfuurtje waarin ik, met mijn baby aan de borst, even mijn ogen toe doen of een serie op Netflix kijk.
Hebben we dan nooit geen woorden? Uiteraard wel, te vaak, niets erg maar wat gegrom en gebrom door de alledaagse stress die kinderen en een huishouden met zich meebrengen. De frustraties die na jaren in een relatie durven groeien, de schijn niet altijd willen ophouden dat alles ok is en het ons moeiteloos af gaat. Naast elkaar leven in de plaats van samen leven.
Ongetwijfeld heel herkenbaar voor velen.
Als ik merk dat ik hem weer eens veel te vaak helemaal op het einde zet, moet ik maar even denken aan al die avonden dat hij er helemaal alleen voor staat, mijn tasje koffie op bed, mijn boterhammetjes, de streling over mijn rug en dan weet ik, hij en ik dat is voor altijd. Want we doen niet alsof alles ok is, we werken er aan totdat het misschien een klein beetje in de buurt van oké komt. Samen, hij en ik.