Van colostrum tot mobiele melkfabriek: 7 maanden borstvoeding
Of ik borstvoeding ging geven bij ‘de derde’? Want ja ‘ik had er al twee rondlopen’.
Inderdaad, een beslissing die toch wel wat voeten in de aarde had. Eerlijk, ik heb écht getwijfeld. Voor ik zwanger was dan toch. Toen ik goed en wel zwanger was en de bijhorende hormonenwinkel volledig op gang kwam, toen werd het weer een volmondige JA NATUURLIJK, d’uh! Al kwam erachter ‘Maar, ik weet wel niet hoelang…’
Zo stapte ik erin.. met een ‘we zien het wel’. De eerste week was wroeten. Jacques had veel slijmpjes van bij de geboorte wat maakte dat hij niet echt de motivatie had om te eten. Zijn maagje zat er vol mee, en daardoor was hij ook flink misselijk. Het was in het begin dus dwingen om te eten, eerst en vooral om hem van voedingsstoffen te voorzien maar ook: om mijn productie goed op gang te krijgen. Ik weet nog Maurice die dronk net na de geboorte wel een uur. Zo lang, dat hij de eerste nacht niks meer vroeg en de vroedvrouw zijn suiker kwam prikken. Volgens mij heeft hij toen gegeten voor de rest van zijn leven 😉
Eens we goed en wel thuis waren ging het al een stuk beter. Jacques viel wel snel in slaap aan de borst dus ik moest hem continu wakker maken om niet elk half uur opnieuw te moeten beginnen. Na een paar weken verdween dat vanzelf en was hij telkens goed wakker om te eten. Een goede vroedvrouw die weet van aanpakken is wel van onschatbare waarde bij zulke opstartdingetjes (Annika van Lief Leven vroedvrouwenteam, dankjewel nog voor je raad en daad – en ook om zo bereikbaar te zijn (zelfs via whatsapp!) naast de leuke bezoekjes).
Van dag 1 gebruik ik de app van Medela, “MyMedela“. Die capteert eigenlijk wanneer hij drinkt, welke borst en hoelang. Handig om bij de volgende voeding te weten met welke borst je moet starten. Ik “voel” dat niet altijd. Mijn vriendinnen die ook rond die periode zijn bevallen registreerden alleen de eerste weken, maar ik blijf het doen en ook statistieken bekijken. Eens wetenschapper (of neuroot), altijd … 😉
Anyways, als ik dus nu terugkijk in die app zie ik dat Jacques in die eerste weken gemiddeld 3u per 24u dronk. Ongeveer 10 sessies per dag, 20 min per sessie. Los van alle andere dingen die ineens weer moeten gebeuren met een baby in huis ben je dus echt wel een heel stuk van de dag bezig met die borstvoeding. Maar, hoe je het ook draait of keert: het zijn wel heerlijke rustmomenten … even alleen maar daarmee bezig zijn.
Na een maand was hij al een stuk efficiënter en zaten we op een kleine 2u per dag, over een zelfde aantal sessies. Nog een maand later zakte dat naar één uur, met max 7 min per voedingsmoment. En vanaf toen, dus na 2 maanden, vond ik het echt zo makkelijk geworden! Beeld je in, van het eerste hongersignaal naar een verzadigde baby op 7 minuten. Handig tijdens tripjes maar ook vooral ‘s nachts is dat echt kort, en je hoeft je bed niet uit (Jacques slaapt bij ons). Volgens La Leche League heb ik er hier dus nen efficiënte tutteraar aanhangen, letterlijk.
Ondertussen, na 7 maanden, zitten we nog steeds op een uur per dag (in het weekend dan toch), verspreid over een 7tal sessies per 24u (waarvan het grootste deel tussen 20u-6u valt ahum). Volgens de mensen van kind en gezin mag daar gerust wat af in aantal sessies, maar ik blijf voorstander van voeden op verzoek. Wij eten toch ook niet elke dag even veel of even snel? Maar akkoord, ‘s nachts mag daar gerust wat af – Jacques, you hear me?
Op weekdagen drinkt hij overdag +/- 3 flesjes van ongeveer 100-120cc. De momenten dat ik thuis ben (dus voor 8u en na pakweg 19u) drinkt hij live. Voorlopig kolf ik nog op de momenten dat hij normaal zou drinken maar straks als de bijvoeding wat beter loopt bouwen we dat wat af. We zijn op 6 maanden en 1 dag (neurotisch dus toch hé) met groentjes gestart via de rapley methode. Op dagen dat hij niet bij ons is is dat wat moeilijk – zowel de opvang als de omie’s zien teveel beren op de weg (ivm verslikken). We combineren dus de 2: enerzijds groentepap (liefst geprakt en niet té zacht, hij moet leren kauwen…) en anderzijds rapley met stukken zo groot als Jacques’ vuistje. Voorlopig is geen van beide een groot succes. Verder dan een paar hapjes groenten geraakt hij niet. Fruit is tot dusver meer zijn ding, met stukjes banaan als zijn alltime favourite.
Dat ‘lang’ voeden nog eerder uitzondering is dan regel wordt duidelijk wanneer ik vrienden/collega’s/familie vertel dat Jacques nog altijd van de borst drinkt. En vooral dat hij de eerste 6 maand geen druppel (of lepel) van iets anders heeft gekregen. Pas hoorde ik nog: “Heb jij nu nog melk?” Alsof het een zolang-de-voorraad-strekt verhaal is. Bij Maurice hield het plots op toen ik ging werken… maar als ik dan terugblik dan was dat ook omdat ik toen niet kost wat kost wou kolven-op-locatie. En dat doe ik dus nu wel.. overal waar het immers kan. En nu blijft de productie wel overeind. Ik kan dan alleen maar samenvatten: it’s all in the brain..? En wat betreft lang voeden: waar een wil is.. is melk? 🙂
Gelukkig is nummer 3 hier een beer van een baby en heb ik dus ditmaal geen enkele keer de opmerking gehad “Oei, hij weent, honger misschien? Zou hij wel genoeg hebben met de borst alleen? Heb je wel genoeg melk? Komt hij wel genoeg bij” enz. Lieve mensen, echt, die goedbedoelde adviezen voor jonge mama’s, slik ze in… je doet er meer kwaad mee dan goed. Een zelfvertrouwen wat door huilende babies en gierende hormonen vaak al wankel is in die eerste weken, breng dat niet nog meer uit balans door suggestieve vragen.. en al zeker niet over de rentabiliteit van dé melkfabriek. Meer nog, geef de mama in kwestie al eens een schouderklopje, of een complimentje, toon haar hoe knap je het vindt dat ze dat allemaal voor elkaar krijgt. Chocolade of pizza uitdelen is ook toegestaan.
Sinds een aantal weken kolf ik onderweg van en naar het werk. Als ik één ding kan aanraden aan mama’s die ambiëren om lang te voeden is het dat wel. Alles wat je moet doen is jezelf een mammae voedingsbeha aanschaffen (ik kocht hem bij de kinderplaneet) en een 12V adapter voor in de auto (tenzij je aandelen hebt bij een batterijenfabriek) – meer heb je niet nodig. Ik kolf dan wel enkelzijdig, anders wordt het wat ingewikkeld met schakelen en sturen – het moet ook veilig blijven. En no worries, dat kan best discreet, ik hang mijn bovenstuk er gewoon over, het schildje zit toch vast in de beha en het flesje hangt daaronder. Voelt de 1e keer wat gek maar daarna is het een zege. En hierdoor hoef ik op kantoor maar één keer die koude kelder in te duiken om te kolven (net na mijn middagpauze).
Nu we toch over eten bezig zijn, manlief regelde pas een etentje omdat hij de mijlpaal “6 maanden borstvoeding” officieel wou vieren, omdat hij erkent dat het niet niks was… iets wat je er niet effe zomaar bij doet, het slorpt je bij momenten helemaal op. En het heeft ook wel een impact op het gezin toch. Ok, Fre kan “doorslapen” want hij heeft ‘s nachts weinig te vertellen als Jacques honger heeft, das een groot voordeel voor de mannen-van-borstvoedende-vrouwen. Maar, dat “uur” per dag dat ik mij terugtrek met Jacques zodat deze rustig kan eten, kan ik dus niet de tafel afruimen, het wasmachine inladen, enthousiast naar één of ander verhaal luisteren, veters binden of staartjes maken.. Dus mijn teamgenoten hier thuis moeten soms ook wachten – daar ben ik hen ook dankbaar voor; dat ze mij/ons die momenten al 7 maanden gunnen zonder enig gezeur.
Of ik al denk aan stoppen? Eerlijk: geen minuut. Er zijn nachten geweest dat ik dacht: gast, moet jij nu weer eten? Wat zou een flesje nu gemakkelijk zijn (omdat je het dan al eens uit handen kan geven). Maar momenteel ben ik nog niet geneigd om over te schakelen op kunstvoeding – ik heb dat zelfs niet in huis. Ook nu ik sinds twee maanden weer werk niet. Dat avontuur lees je trouwens hier. ‘s Avonds wilt Jacques meestal wat vaker drinken, niet per se van honger heb ik het gevoel, eerder van mama-tanken. Het blijft ons momentje, na een dag zonder elkaar.
Ondertussen weegt onze reus al meer dan 8 kg. Marie-Lou woog dat op 1 jaar, om maar iets te zeggen. Dat wil dus ook zeggen dat mijn lichaam er in geslaagd is om zijn geboortegewicht al meer dan te verdubbelen op een dik half jaar! Ik verbaas mij daar elke dag opnieuw over. En van alle dingen die ik al bereikt heb in het leven ben ik daar misschien wel het meest fier op. Ik hoor Fre al zeggen ‘Woplaaa, de hormonen zijn weer aan het woord.’ 🙂
Ik zal nooit oordelen of mama’s die bewust kiezen om geen borstvoeding te geven scheef bekijken. Wel vind ik, als ik zo vrij mag zijn, dat iedereen het een kans moet geven. Net zoals ik vind dat iedereen het moet proberen om zonder epidurale te bevallen (mij is het helaas nooit gelukt). Misschien is het geen match, en dan is dat ook helemaal prima, maar misschien ook wel. De natuur is zo ongelofelijk straf soms, echt!
Wanneer ons avontuur eindigt weet ik niet. We doorstaan samen elke maand alle fasen van de vrouwelijke cycli…elk met de nodige negatieve impact op de productie. Jacques regelt dan stevig bij, en wordt dan soms boos omdat het dan niet snel genoeg gaat. Wij walsen dus bij momenten van productiedipjes naar stuwing en alles daartussen. Ook een buikgriep, snotjes en de eerste tanden kregen ons niet klein. De moeilijkste hordes lijken op dat vlak dus genomen, hoewel… stoppen zal wellicht het aller allermoeilijkst zijn.
Ik denk dat ik het maar aan Jacques over laat. Op een dag laat hij de borst voorgoed los, op zoek naar andere oorden. Maar tot die tijd koester ik elk moment, want voor ik het weet maakt ook hij zijn eerste goal en zijn knuffels binnen een perimeter van 1km rond de schoolpoort ook bij hem totaal uit den boze. En tot die tijd heb ik hem liefst zo veel als kan, zo dicht als mogelijk, bij mij.