Ik weet niet of het een kwestie is van niet willen of niet kunnen maar echt ik geloof niet dat jij al een half jaar bent. We zien je natuurlijk elke dag evolueren en groeien maar dat we vanaf morgen dichter bij je eerste verjaardag staan dan bij je geboorte, dat snijdt mijn adem af, echt.
We wisten heel goed waaraan we begonnen toen we voor een derde kozen, we kenden de kneepjes van het vak. Officieel “beginnen”, kruidvat testjes ‘2 voor 5eur’ kopen, duimen voor twee dikke strepen, vreselijk blij zijn ermee, bang afwachten of het hartje klopt bij die eerste echo, en reikhalzend uitkijken naar die volgende bezoekjes bij de gynaecoloog. Elke maand een stapje dichter bij dat nieuwe geluk. We wisten wat dat betekende zo’n verse baby, hoe intens dat was. Hoe dat alle emoties die er bestaan op 1 week de revue kan laten passeren. Want, we hebben het al 2x mogen meemaken. Mogen wil ik eigenlijk in hoofdletters zetten, en vetgedrukt en onderstreept, want ja dat is en blijft iets dat niet iedereen gegeven is en daar blijf ik (wij) elke dag zeer nederig en dankbaar voor.
We weten hoe fijn het is, zo’n mini opgroeiend mensje te mogen begeleiden van eerste adem tot eerste schooldag en ver daar voorbij. Dat kennen we al zo goed. Net daarom was de komst van jou en de aanloop daar naartoe nog intenser… omdat we nog beter weten dan dat we 8 of 6 jaar geleden wisten hoe groots het allemaal is. Hoe niet te vatten het meestal is, hoe speciaal dat is zo’n kleintje helemaal van ons twee. Hoe ongelofelijk leuk. En ook… hoe snel het allemaal voorbij vliegt.
Dankzij de NIPT wisten we op nog geen 12 weken al dat jij een jongen was. Zalig, nog wat testosteron erbij, om het evenwicht met het immer stijgend oestrogeen (bij ML ;-)) wat te temperen. Geniéten!! nam ik mezelf voor, heel bewust, elke dag opnieuw, want het was de laatste, remember? De zwangerschap was er eentje zonder veel kwaaltjes. De hypertensie stak opnieuw de kop op. Blijkbaar zijn niet alleen wij maar ook mijn bloedvaten telkens very excited wanneer er nieuw leven in de maak is. Maar ook op dat vlak waren we 8j verder en kon ik nóg beter opgevolgd worden en zelfs preventief iets innemen zodat jij daar geen hinder van zou ondervinden. Dat idee gaf mij rust. Je deed het kei goed, de volle 9 maanden … ik moest dus niet vroeger stoppen met werken. Omdat ik de 2 vorige keren op 38 weken was bevallen ging ik daar nu ook maar vanuit: 10 mei was de datum maar ik zei standaard tegen al die het wilden horen ‘goh eind april ergens’. Uiteindelijk bleef die bloeddruk goed onder controle en mocht ik werken zolang ik kon en mocht, 39 weken that is. Naar Beerse waar ons kantoor is durfde ik die laatste weken wel niet meer rijden, iets van een derde kind dat er al eens durft uitvallen. Op een ander dan hé.
We waren al ruim mei: 39w5d, en nog altijd geen baby. Voor mij voelde dat, gezien de geschiedenis, als maanden overtijd. De vroedvrouw ging eens polshoogte nemen daarbinnen, een keer flink op de deur kloppen zullen we zeggen. Ik deed er nog een schepje bovenop en at die dag ananassen bijna mét schil en al, dronk liters schweppes, ging kilometers wandelen, poetste ramen en keek nog eens diep in de ogen van die lieve papa van jou. Dat bleek het effect te hebben waar we op gehoopt hadden: om 23u45 die avond reden we naar de materniteit met weeën om de 3 minuten. Achteraf bekeken had ik gerust nog kunnen wachten maar op dat moment denk je echt, het is de 3e .. let’s go. Het ziekenhuis is een klein half uur rijden + ik wilde omie Schaffen ook niet om 3u snachts nog uit haar bed moeten bellen om op ML en M te passen.
Net na middernacht kwamen we aan in het ziekenhuis van Heusden. Onze gynae was van wacht, 1 kans op 8 dat ik hem had want ze werken in Heusden nu met een rotatiesysteem. Yes, *klein vreugdedansje* want hij had ML en M ook op de wereld gebracht. My superhero forever die vent.
Ik had toen een dikke 3cm, het kon wel eens snel gaan zei hij want ‘s ochtends had ik nog maar 1cm (ik vraag mij dan altijd af, hoe accuraat die cm’s down under gemeten kunnen worden, maar kom). De uren verstreken, ik vond het allemaal goed vol te houden, gezellig was het ook – opnieuw: we wisten wat er kwam en konden alleen maar reikhalzend naar dat ene moment uitkijken. In het verslag las ik later – ‘stemming mama tijdens arbeid: eufoor’. Tja, I can’t pull it off. Ondertussen wissel van de wacht, nog steeds geen jij. Het leek wat stilgevallen te zijn. History repeating. Je deed het nog prima daarbinnen, en we hadden geen haast, mijn gynae was toch al vertrokken. Omdat ik bleef steken op 4-5cm werd besloten mijn vruchtwater te breken om het proces wat te versnellen. Daar hangt altijd een ‘maar’ aan vast (ook dat wisten we). Omdat ik dan in een weeënstorm terecht kan komen (zoals bij ML) werd epidurale aangeraden. Ondertussen was ik meer dan 12u ad gang, ik had honger, was moe en begon meer en meer pijn te krijgen. Dat de anesthesist op de gang was, zei ze. Ok, doe maar, zei ik toen opnieuw over epidurale gesproken werd. Ergens geeft dat ook rust (ook dat wisten we), het idee dat -moest het in een stroomversnelling gaan- en jij zou het nimmer goed doen en het bijv. een spoedkeizersnede zou worden, ik wel gewoon bij bewustzijn kon blijven, net door die epidurale. Pas op, ik wil dat hier niet promoten of goedpraten maar voor mij, met mijn recordbreaking eindeloze arbeidjes ‘altijd’ is het wel een dankbaar gegeven. Eindeloos respect heb ik voor de mama”s die het doen zonder, en een tikkeltje jaloers ook wel op zij die de klus op een drietal uurtjes klaren, zonder ‘hulp’. De epidurale stak, ik voelde een rust over mij, papa trouwens ook die wordt gek als ik pijn heb. Ik kreeg wat beschuitjes met confituur en AA drink omdat ik bleef zeuren over honger (echt, wie heeft er dan toch ook honger… derde keer dus op die manier he – never not eating). Ondertussen begon het te vlotten daar beneden, je had de uitgang dus echt gevonden.
Ik ging op een half uur van 6cm naar totale ontsluiting maar ik was niet de enige op de gang. We waren met een aantal die dag en de gynae van wacht gooide van ver een blik op ‘de situatie’, dacht snel na en riep ‘Mevrouw ik ben zo terug maar die hiernaast gaat écht nog voor u zijn’. Believe me, dat kan je je niet voorstellen middenin persdrang dat er dan nog iemand je voor kan zijn. De vroedvrouwen stonden paraat, 1 aan elke kant. Papa nam mijn hand, het kwam sowieso goed. Zelfs in dergelijke situaties vind ik dat er altijd plaats is voor wat humor dus ik zei zo droog als ik kon: ‘goed, dus we doen dat hier zonder gynaecoloog vandaag dan?’. Waarop 1 vd vroedvrouwen repliceerde, ‘neenee, hij is onderweg’. Hij… HIJ! dacht ik, HIJ als in MIJN gynaecoloog? Zou dat? Enkele seconden later hoorde ik zijn stem op de gang en echt, dat moment.. kippenvel als ik daaraan terugdenk. Voor mij was de cirkel toen ook rond (toen hé). Hij had ML en M ter wereld gebracht en nu als bij wonder zou hij dat ook met jou doen.
Hij kwam binnen, ik perste letterlijk 2 of 3 keer en daar was jij. En ookal wisten we hoe dat voelde en ging: dat moment blijft zo groots en ongelofelijk mooi. Ik nam je vast en zag een heel herkenbaar gezichtje, veel van je zus, ook wat van je broer maar toch ook echt je eigen gelaatstrekjes. Papa weende, ook dat wisten we, de derde keer sinds de 10 jaar dat we samen zijn. Als ik ergens in het leven een pauzeknop zou willen was het daar. Stolen moments.
Oh wat hadden we ernaar uitgekeken, 3.380 kg Jacques, ons dessertje. Vanaf nu waren we met 5 zeg!
Je zus hadden we beloofd meteen te bellen. Die hield het natuurlijk niet droog toen ze jou op de achtergrond hoorde kreunen en al helemaal niet omdat je ‘haar lievelingsnaam’ had gekregen. Enkele uurtjes later waren ze daar, die 2 kanjers van een broer en zus.
Die dag beloofden we je, the four of us, dat het leven fantastisch zou zijn. Zo fantastisch als mogelijk natuurlijk, want we hebben niet alles in de hand. Maar dat het hier geweldig plezant is, en dat er hier enorm veel wordt gelachen en gehouden-van. Dat jij daarin al zo’n groot aandeel zou hebben in het eerste half jaar, dát wisten we niet.
Onze eerste zomer met jou erbij was geweldig. We hadden door de zomervakantie extra tijd met zn allen. Tijd om een nieuw evenwicht te vinden, tijd om met zn vieren elk mini stapje van dat kleine mensje op de voet te volgen en te beleven. Sinds kort kan je met ons mee aan tafel zitten, echt volwaardig dus niet zo halfhangend in het ‘stokke ei’ maar echt recht ‘erbij’. Das zo leuk. Je gaat ook meer en meer in interactie, hebt al je eigen humor en grolletjes en lacht de ganse dag met alle gekheid die zich hier voordoet. Zo ongelofelijk leuk allemaal. Marie-Lou en Maurice genieten ook zo mee van elk nieuwtje, elk klein sprongetje voorwaarts. Ik had nooit durven dromen dat ze meteen zoveel en zo onvoorwaardelijk van jou zouden houden. De crèche sinds deze week is weer een grote stap. Ook daar kennen ze je al goed, het immer vrolijke en goedlachse manneke met de korte powernaps. Eentje die wel altijd iemand rond hem moet hebben en zien, ahja want meneertje is ook nooit alleen hier. Jacques is ieders vriend, niet uit balans te krijgen. Ook daar is het uitkijken naar het moment dat we je kunnen ophalen ‘s avonds, en je gezicht als je die twee partners in crime ziet opduiken: priceless.
Ergens wéten we wat het komende half jaar zal brengen. Straks eet je groentjes, dan fruit, boterhammetjes en je eerste frietje. Misschien gooi je dat ook wel over je schouder zoals je zus die eerste keer. Dat eerste woordje volgt wellicht ook snel, de eerste zin iets daarna en als je je broer achterna gaat dan stap je hier binnen een dikke 4 maanden al rond.
Voor mij hoef je je alvast niet te haasten vent, blijf nog maar lang mijn kleine baby Jacques. En in tussentijd genieten wij hier verder van dat fantastisch leventje met jou, en van hoe jij ons elke dag nog meer mama/papa/broer en zus maakt! ❤️
Lies is werkzaam als medisch adviseur psychiatrie en mama van 3 kids: Marie-Lou (2010), Maurice (2012), en Jacques (2018). Voor haar derde kindje klopte ze aan bij ons. Hierdoor hebben we het geluk om enkele van haar fantastische blogs te mogen delen! Want tussen het moederen en het werken door vindt ze nog ergens een gaatje om haar dagelijkse gebeurtenissen neer schrijven! Wil je graag meer lezen? Check dan zeker haar blog Beauty and the fools. Je kan haar trouwens ook vinden op Instagram en Facebook!